- Ev
- Tür
- Yıl
-
Ülke
Argentina Austria Australia Belgium Bulgaria Brazil Canada Chile China Colombia Czech Republic Croatia Czechoslovakia Denmark Egypt Finland France Germany Georgia Greece
Dil
oturum aç
Yorum Yap
F.W. Murnau'nun _Son Adam_'ı, UFA Stüdyoları'nın ısrarıyla sonradan eklenen, gülünç denilecek kadar inandırıcılıktan uzak, mutlu sonuna karşın, hikayeyi ara yazılar olmaksızın anlatma girişimi açısından son derece etkileyici bir film. Senaryoda özel hiçbir şey yok: İlerleyen yaşı nedeniyle tuvalet bekçiliğine getirilince statü kaybı yüzünden küçük düşen bir otel kapıcısı, çok sevdiği (mesleki onurun sembolü) üniformasını çalmaya teşebbüs edecek kadar düşüyor. Bazı açılardan film, sadece Emil Jannings'in tribünlere oynadığı tipik performanslarından birini sergileyebilmesi için uygun bir ortam sunmanın ötesine geçmiyor. Ancak bu acıklı ibret hikayesinin ötesinde Murnau, tipik bir anlatım gücüyle sinematografik uzamı keşfe çıkıyor: Kamera şaşırtıcı bir akıcılıkla etrafta dolanıyor ve kahramanı otelin çevresinde, şehrin caddelerinde ve kenar mahalledeki evinde izlerken dünyayla ilişkisini açıkça ortaya koyuyor. Bazı kamera hareketleri, kahramanın sarhoş algılamalarının görüntülerin bozulmasıyla verildiği sahnede olduğu gibi, gayet "öznel". Bazen de doğrudan kameranın devingenliğini birtakım çağrışımlar yapma işlevini üstleniyor; kameranın kaderi simgeleyen döner kapıdan geçtiği sahnede örneğin. Kullanılan bu göz kamaştırıcı teknik, yaşlı bir adamın basit hikayesi için biraz fazla olabilir; ama Murnau'nun mizanseninin ya da Karl Freund'un kamera hareketlerinin ustalığını inkar etmek mümkün değil.